Wyobraź sobie: (uwaga! wersja dla kobiet ;) słoneczny dzień, lekka bryza rozwiewa Ci włosy i bawi się falbanami kwiecistej sukienki, czujesz zapach świeżych kwiatów, wesoło podskakujących w koszu na kierownicy Twojego roweru o pięknej miejskiej linii, którym mkniesz właśnie śmiało pod sporą górkę, wyprzedzając z wdziękiem pedałujących obok z trudem innych rowerzystów. Marzenie?
Wcale nie - taki obrazek jest jak najbardziej realny - pod warunkiem, że jedziesz na rowerze.. elektrycznym, choćby takim jak ten, który dostałam do testowania od firmy Energa, z czego niezmiernie się cieszę, bo niezwykła to była frajda poruszać się takim cudem.
Hercules Robert/A 7 , bo o nim mowa, to rower ze wspomaganiem elektrycznym, wyposażony w baterię Bosch, umieszczoną  tuż pod bagażnikiem. Starcza ona na, jak podaje producent, pokonanie 145 km (choć przy oszczędnym stosowaniu i jeździe z najmniejszą pomocą). Optymalny dystans, jaki moim zdaniem da się dzięki niej pokonać, bez ryzyka rozładowania i z odczuwalnym wspomaganiem, to raczej ok. 60 km. Bez prądu też pojedziemy dalej, jednak namęczymy się bardziej niż na zwykłym rowerze, bo rozpędzenie wehikułu ważącego o ok. 10 kg więcej szczególnie pod górę może sprawiać problemy. Waga to chyba jedyna, no może poza wysoką ceną, wada tego roweru - ja nie byłam w stanie podnieść go na tyle, by np. pokonać nawet kilkustopniowe schody.

Poza tym widzę w nim same zalety - zachwyca już samym wyglądem - oszczędny w formie, stonowany, po prostu elegancki. Jego "inność" nie rzuca się w oczy -  mniej czujny obserwator nie zauważy różnicy między nim a zwykłym rowerem. Jest też bardzo prosty w obsłudze i intuicyjny. Łatwo wyjmowana bateria ładowana jest z gniazdkana dwa sposoby: szybki i wolny - ten drugi przedłuża żywotność baterii i z niego korzystałam - potrzebowałam dwóch godzin, by w pełni odzyskała moc.

Hercules RobertA 7 w pełnej krasie

Na kierownicy znajduje się elektroniczny wyświetlacz pokazujący dystans, prędkość, czas oraz stan naładowania akumulatora, wyposażony też w przełącznik siły elektrycznego wspomagania. Silnik ma cztery tryby pracy -eco, tour, sport, speed - i w ich obrębie trzy stopnie prędkości. Tu mała uwaga - przycisk jest trochę za mały i zmiana podczas jazdy mogłaby być wygodniejsza.

Rower jest w miarę uniwersalny - dobrze sprawdził się podczas jazdy miejskiej, na wycieczce po szosie i asfaltówce, dawał też sobie radę na leśnych duktach. Jazda nim jest naprawdę zachwycająca - leniuchów muszę zmartwić - na takim rowerze też trzeba pedalować - na płaskich odcinach wspomaganie nie jest aż tak odczuwalne, ale pod górę... tak tu dopiero elektryka daje o sobie znać. Zapomnijcie o zmęczeniu, łzach i pocie, ten rower sam was wciagnie na górę, aż sami do siebie zaczniecie się uśmiechać.

Ze zrozumiałych względów nie polecam go osobom, które chciałyby się porządnie zmęczyć, ale ci, którzy zamiast wylewać siódme poty, wolą czerpać inne doznania z jazdy,nie zależy im na szlifowaniu formy, lub zwyczajnie fizycznie nie są w stanie jeździć na zwykłym rowerze, pokochają to rozwiązanie. Gdyby nie cena - ten konkretny model kosztuje aż 2 tys. euro - sama pomyślałabym nad tym, by używać go do codziennej jazdy po mieście - zawsze kiedy zależy mi na komforcie i szybkim pokonaniu dystansu.  

Czas na krótkie podsumowanie:

Osiągnięta predkość: jazda po płaskim pod wiatr: 24 km/h na trybie eco, 27 km/h na speed;
                                     pod górę 25 km/h
                                     rekord szybkości (po płaskim i bez wiatru) 35 km/h

Dla kogo: osób słabszych fizycznie, starszych, które nie chcą rezygnować z jazdy rowerem, do jazdy miejskiej, dla tych którzy nie chcą (nie mogą) się spocić

Wady: cena, waga, kalorii na nim za wiele nie spalisz

Zalety: uśmiechasz się szeroko, ilekroć widzisz przed sobą górkę :)

Wracając z  Białowieży, nie dość nam było wrażeń, postanowiliśmy więc zobaczyć jeszcze pobliską Krainę Otwartych Okiennic. Przygotowując się do wyjazdu, przeczytaliśmy, że ta urocza nazwa określa trzy podlaskie wsie - Soce, Puchły i Trześciankę, położone w dolinie Narwi i jej dopływu Rudni. Warto je odwiedzić ze względu na niezwykłą drewnianą architekturę, bogato dekorowaną z charakterystycznie zdobionymi nadokienników i podokienników, okiennic, wiatrownic, narożników. Takich domów nie zobaczymy nigdzie indziej w Polsce, najbliżej im bowiem do ludowego budownictwa rosyjskiego.

Trześcianka

Wszystkie zdjęcia z tamtych miejsc dostępne w internecie zostały zrobione wiosną, bądź latem. My natomiast znaleźliśmy się tam zimą, ale śnieżna sceneria, tylko dodała uroku, jak z rosyjskiej baśni. 

Powrót z cerkwi

Zwłaszcza małe Puchły wydały się nam zupełnie odcięte od świata. Fakt, ciężko tu było dojechać nieodśnieżoną drogą.
Trafiliśmy akurat na nabożeństwo w cerkwi, a kiedy   się zakończyło, weszliśmy na chwilę, by popodziwiać  niezwykle wnętrze. W środku było tylko kilka  babuszek w chustach na głowach i mieliśmy  wrażenie, że przenieśli się w czasie. One patrzyły  podejrzliwie na nas przybyszów, my poczuliśmy się  nieswojo, i nie chcąc zakłócać spokoju, szybko  wycofaliśmy się, mając jednak wrażenie, ze trafiliśmy  do miejsca niezwykłego, w którym kontakt z    przeszłością jest ciągle żywy. 

Cerkiew prawosławna pw. Opieki Matki Bożej, Puchły

Cerkiew pod wezwaniem Opieki Matki Bożej w Puchłach to ważny ośrodek kultu maryjnego. Ma ona ciekawą historię. Jej powstanie wiąże się z legendą o objawieniu w XVI w. cudownej ikony Matki Boskiej Opiekuńczej. Pod lipą rosnącą na pagórku, na którym obecnie stoi cerkiew, zamieszkał stary człowiek cierpiący na obrzęk nóg. Modląc się pewnego dnia zauważył na wierzchołku drzewa obraz Matki Bożej i wkrótce jego choroba ustąpiła. Na pamiątkę tego wydarzenia miejsce to nazwano Puchły, od słowa opuchli, które w lokalnej gwarze oznaczało m.in. obrzęknięte kończyny.

Zachciało nam się zobaczyć żubra. Żubra zimą. Dlaczego zimą? Bo wtedy najłatwiej, zwierzęta te grupują się w stada i czekają wiosny w tzw. ostojach, gdzie są dokarmiane przez człowieka. Dlaczego żubra? A dlaczego nie? Zresztą kto nie chciałby zobaczyć króla puszczy oprószonego świeżym śniegiem, gdzieś na leśnej polanie, nie jednego - ale wielkie, dostojne, włochate i rogate, buchające parą z pyska stado.
Taki przynajmniej obraz zrodził się w mojej głowie. A gdzie żubra zobaczyć można? Odpowiedzieliśmy bez namysłu : Białowieża! Choć to niejedyne w Polsce miejsce gdzie te zwierzęta można oglądać - Białowieża jest najbardziej znana i dla żubrów zasłużona. Spakowaliśmy więc narty biegowe i w drogę. Nie odmawiając sobie zobaczenia po  drodze kilku atrakcji, wieczorem dotarliśmy w okolice Białowieży. 

Takie żubry łatwo było spotkać

Ciemno, żadnych większych skupisk ludzkich, co jakiś czas drewniany dom w charakterystycznym stylu, co drugi z napisem "na sprzedaż". Robi się niesamowicie. Choć sama Białowieża jest turystyczną mekką i nie brak tu też miejsc przygotowanych dla turystów z zasobniejszymi od naszych portfelami, przynajmniej w lutym, który szczytem sezonu nie jest, zachowuje cichy i kameralny klimat. Meldujemy się na kwaterze - to jeden z drewnianych domów przy głównej drodze i udajemy się na poszukiwanie żubra. Rtęć w termometrze nie opada szczególnie, ale nawet kilka stopni mrozu daje nam się tutaj we znaki. Jedyny napotkany żubr to ten plastikowy przed sklepem. Sprzedawca mówi filozoficznie, że kto ma zobaczyć żubra, ten go zobaczy - a my na pocieszenie bierzemy dwa w szklanych butelkach.

Żubry w rezerwacie wyglądały na znudzone

Nazajutrz obserwujemy z rana paśnik przez internetową kamerę, żubrów ni śladu, wiec udajemy się do Rezerwatu Pokazowego Żubrów Białowieskiego Parku Narodowego. Mróz daje o sobie znać, gdy leniwie przemierzamy alejki tego zoo. Smutno nam, gdy patrzymy na rysia w klatce.. ale w końcu są i  żubry. Kilka sztuk za ogrodzeniem - nie bardzo zainteresowane tym, by się prezentować turystom. Cóż, jesteśmy rozczarowani - to jednak nie to samo, co zobaczyć to dostojne zwierzę na wolności. Kolejne dni spędzamy więc na przemierzaniu okolicy. Pieszo, samochodem i na biegówkach. Żubra wciąż ani śladu. Jest i pomnik żubra i żubr plastikowy i wspomniany już butelkowany...

W rezerwacie pokazowym zobaczyć można nie tylko żubra

Odwiedzamy oznaczone na mapie ostoje. Natrafiamy nawet na granicę z Białorusią i stajemy oko w oko z zamontowaną tam kamerą. Ciągle nic. Nie jesteśmy zawiedzeni - miejsce jest naprawdę niesamowite. Odludzie, kontakt z przyrodą. Puszcza. Z przewodnikiem wybieramy się do rezerwatu ścisłego - samemu nie wolno tam wchodzić. Słuchając opowieści o puszczy, chodzimy po wyznaczonych jeszcze przez cara geometrycznych duktach.
Pewnego wieczora po ciemku wybieramy się do tzw. miejsca mocy. Ciarki błądzą mi po plecach - jestem jednak mieszczuch nie nawykły do nocnego po lesie włóczenia się, ale i tu żubrów ni śladu.
Rankiem odwiedzamy Teremiski - ktoś z miejscowych wspomniał nam, że tu przy paśniku widziano ostatnio żubry. Kiedy my tam docieramy - żubrów oczywiście nie ma. Podchodzimy do paśnika i cóż oglądamy ślady po bytności żubrów, czyli świeże odchody. Świeże, wiec nie namyślając się długo, podążamy ścieżką w las - kawałek, tylko kawałek - tak żeby zobaczyć czy są. Były... Gdy tylko zamajaczyły nam potężne kształty wśród drzew, zaczęliśmy się w te pędy wycofywać.

Replika pomnika  upamiętniającego polowanie cara Aleksandra II w Puszczy Białowieskiej Zwierzyniec

Trzy dni za pan brat z naturą szybko mijają i dzień odjazdu nadszedł nieodwracalnie. Wstaliśmy wcześniej niż zwykle - jak nie teraz, to nigdy - i udaliśmy się na ostatnie wypatrywanie żbura do Teremisek. O tym że jest dobrze zorientowaliśmy się gdy z daleka zobaczyliśmy kilka samochodów i ludzi na drodze z aparatami o wielkich obiektywach.. Dołączyliśmy do grupy. Były. Trzy, prawodpodobnie dorosłe samce, które trzymają się z dala od stada, spożywały własnie śniadanie. Pozostali obserwatorzy szybko odjechali. zostaliśmy sami - my - dwoje, żubry - trzy i niezliczone płatki mokrego śniegu, które padały, na nas, na żubry i wszystko wokoło. Magia. Wielkie zwierzęta, dzikie w swoim naturalnym środowisku i my goście zadziwienie i wpatrzeni we włochate widowisko. Doczekaliśmy końca żubrowego posiłku - ruszyły do lasu, jeden, potem drugi. W gęstym padającym śniegu obserwowaliśmy ich ciemne sylwetki sunęły majestatycznie popatrzeliśmy dopóki nie dotarły do granicy lasu i przestaliśmy je rozróżniać w gęstwinie drzew. Skończone, czas wracać..

Żubry z Teremisek

Mrozy na Pomorzu nie trwają długo, więc biegówki na razie zimują w piwnicy w oczekiwaniu na lepsze czasy. Wyciągnęliśmy za to kijki i poszukaliśmy miejsca, gdzie można by pomaszerować. Chcieliśmy przy okazji zobaczyć coś ciekawego i celem wycieczki uczyniliśmy słynne Groty Mechowskie, do których nam blisko, ale zawsze nie po drodze. Dojechaliśmy więc do wsi Połchowo i czarnym szlakiem podążyliśmy w stronę Mechowa. Długo wyczekiwane groty znajdują się tuż przy głównej drodze przy wjeździe do wsi. Nie da się nie zauważyć krzyczących zewsząd tablic - w końcu to największa atrakcja turystyczna okolicy. Naczytaliśmy się o ich niezwykłości - swoich wrażeń jednak nie przytoczę, bo dziś:

Wielka skucha! Choćby cały internet i tablice na okolicznych plotach krzyczały, że od poniedziałku do niedzieli groty są czynne, to jak akurat są nieczynne, to i tak nic nie zrobisz, głową uderzysz w stalowe ogrodzenie i odejdziesz niepyszny. Czym prędzej dodam - bo przebywanie w okolicy nie należy do przyjemnych. Owszem Mechowo ma zabytkowy kościół, który można by zamiast grot zwiedzić, gdyby nie to, że wieś po prostu śmierdzi.. i nie chodzi tu o tzw. wiejskie zapachy - ale o wyziewy z kominów, które przyprawiają o ból głowy.

Ludzie nie wiem czym palicie w piecach, ale robicie to źle... Z takich miejsc chce się uciekać, nie wiem, jak możecie tam żyć. Żal.. nie mówcie więc o turystyce - poza sezonem letnim odradzam szczerze wybieranie się    na wycieczki w okolice Pucka.

Jakże poetycko okolice te opisane są na stronie gminy:

Przejeżdżając przez Mechowo w kierunku zachodnim, drogą śródleśną, docieramy do Domatowa, pięknej wsi, w której urodził się Jan Drzeżdżon, znakomity pisarz kaszubski ostatniego pokolenia. Zauroczony klimatem kaszubskiej codzienności i smętkiem jej nastrojów... A z miejscowego wiejskiego jeziorka Bielawa, uczynił temat wielu literackich dygresji.

My też przejeżdżaliśmy tą drogą, ale zatykaliśmy nos. Szkoda, że mieszkańcy nie dbają o walory przyrodnicze terenu. Dotarliśmy nad jezioro Dobre - latem oblegane przez spragnionych wypoczynku nad wodą,dziś skute lodem. Przeszliśmy kilka kilometrów w stronę głazu narzutowego zwanego Bożą Stopką. Pięknie i z dala od ludzkich siedzib.Było co podziwiać - zwłaszcza niesamowite obrazy, które zamarznięta woda utworzyła na podbarwionym na rudo podłożu. 

Gdzie się nie obejrzę, wszyscy ruszają na narty. Istne pospolite ruszenie, gorączka jakaś, a w dodatku nie można byle gdzie, nie wypada byle jak. Odziać się trzeba w markowe, super odjazdowe ciuchy i  jazda w Alpy czy inne Dolomity. To jak spotkamy się za tydzień w Livigno?