I znów z Akademią 30+ dzieją się fajne rzeczy. A jakie? 15 km marszu w lesie w ciemności i w deszczu! Brzmi zachęcająco? Dorzucę kilka szczegółów. Pojechaliśmy w sobotę do harcerskiej bazy noclegowej w Wygoninie niedaleko Starej Kiszewy na skraju Borów Tucholskich i niezrażeni jesienną aurą ruszyliśmy w las, by rozwiązywać niełatwe wcale zagadki i przede wszystkich dobrze się bawić. A potem już tylko kiełbaski pieczone w kominku (sic!) i nocleg na harcerskich pryczach. A kto poszedł wcześnie spać, rano miał siłę, by pójść do lasu na grzyby. Niektórzy obłowili się np. w smakowicie wyglądające kurki.

Ze mnie grzybiarz żaden, koszyk pozostał więc pusty, za to pamięć aparatu wzbogaciła się w kilka okazów, czyż nie są piękne?

Od dziś powinnam o tym wiedzieć, a przynajmniej mieć na uwadze dobro organizacji, do której wstąpiłam całkiem przecież dobrowolnie.

Przyszłam do biura raz, przyszłam i drugi, bo za pierwszym nie miałam ze sobą zdjęcia - a potrzebne są dwa.

Po co mi to? Nad tym pewnie rozmyślał Pan z biura z lekka zdziwiony moją obecnością. Po co więc? 

Taki kaprys. Chciałam należeć do organizacji, której korzenie tkwią w roku 1873. Jak czuje się ona w dwudziestym pierwszym wieku? Chyba nie najlepiej, przynajmniej oddział w którym byłam, wydawał  się martwy, choć może prowadzi jakieś utajone życie, do którego ja żółtodziób nie zostałam na razie dopuszczona.

Żadnej zachęty na starcie, folderów, map, zaproszenia do malowania szlaków czy uczestniczenia w zebraniach. Nie było też książeczek, w którym mogłabym zapisywać moje wiekopomne turystyczne wyczyny. 

Dostałam legitymację a jakże, opłaciłam składkę, a pewnie.. i to by było na tyle. I bądź tu turysto mądry..

Wiadomość z ostatniej chwili: w Walidrogach zginął rowerzysta, potrącony przez samochód. Sprawca wypadku uciekł, nie udzielając rannemu pomocy. Słuchając radia, mam nieodparte wrażenie, że już to słyszałam.. wczoraj, dwa tygodnie temu, miesiąc. Wstukuję  w  google frazę "zginął rowerzysta" i oto co ukazuje się moim rozszerzonym z przerażenia oczom.

1. Sandomierz. Zginął rowerzysta

   kielce.gazeta.pl › Kielce › Wiadomości z Kielc

   24 Lip 2012 – Starszy mężczyzna jadący rowerem zginął w wypadku, do którego doszło we wtorek około godz. 18.20 w Sandomierzu.
2. 79-letni rowerzysta zginął na DK-69

   bielskobiala.gazeta.pl › Bielsko-Biala › Wiadomości Bielsko-Biała

   28 Sie 2012 – Policjanci wyjaśniają okoliczności tragicznego wypadku, do którego doszło na DK-69 w Łodygowicach. Zginął tam rowerzysta, 79-letni ...
3. Wypadek na krajowej jedynce. Nie żyje rowerzysta

   bielskobiala.gazeta.pl › Bielsko-Biala › Wiadomości Bielsko-Biała

   16 Sie 2012 – Do tragicznego wypadku doszło w Czechowicach-Dziedzicach na skrzyżowaniu DK-1 z ulicą Ligocką. Zginął w nim 32-letni rowerzysta.
4. Tragiczny wypadek na DK 1. Zginął rowerzysta. - TVS

   www.tvs.pl › Region

   16 Sie 2012 – Wypadek miał miejsce wczoraj wieczorem. Z rowerzystą zderzył się osobowy Volkswagen. Rowerzysta zginął na miejscu, 25-letni pasażer ...
5. Tragiczny wypadek pod Brzezinami. Zginął rowerzysta [ZDJĘCIA ...

   www.dzienniklodzki.pl › Wiadomości

   7 Cze 2012 – W miejscowości Przyłęk Mały w powiecie Brzezińskim o godz. 2:10 w czwartek, 7 czerwca doszło do tragicznego wypadku. Pod kołami ...
6. Powiat wąbrzeski. Pod kołami forda zginął rowerzysta - Grudziądz ...

   forum.pomorska.pl › Region › Grudziądz

   21 Sie 2012 – Powiat wąbrzeski. Pod kołami forda zginął rowerzysta - posted in Grudziądz: Nie widział rowerzysty?
7. Trzemeszno: Tragedia na krajowej 15. Zginął rowerzysta. Potrącił go ...

   gniezno.naszemiasto.pl › Wydarzenia

   Trzemeszno: Tragedia na krajowej 15. Zginął rowerzysta. Potrącił go obywatel Niemiec - Serwis specjalny w Twoim Mieście. Na bieżąco aktualizowane rzetelne ...
8. Cieżarówka potrąciła rowerzystę. Zginął na miejscu - Naszemiasto.pl

   lebork.naszemiasto.pl › Wydarzenia

   6 dni temu – Cieżarówka potrąciła rowerzystę. Zginął na miejscu - Serwis specjalny w Twoim Mieście. Na bieżąco aktualizowane rzetelne informacje ...
9. W Łodygowicach zginął rowerzysta - Wiadomosci

   www.radiobielsko.pl/.../14856-W_lodygowicach_zginal_rowerzysta....

   W Łodygowicach zginął rowerzysta data: 12:40, 28.08.2012 autor: Magda Fritz Żywieccy policjanci wyjaśniają przyczyny wypadku w Łodygowicach, w którym ...
10. Śmiertelny wypadek w Wilanowie. Rowerzysta pod kołami volvo

    www.tvnwarszawa.pl/informacje,news,smiertelny-wypadek-w-wilano...

    11 Lip 2012 – Rzeczypospolitej i Osi Królewskiej pod rozpędzony samochód wpadłrowerzysta. Uderzenie było tak silne, że zginął na miejscu. Informacje ...

Brodnica - Golub-Dobrzyń - Toruń - Ciechocinek - Aleksandrów Kujawski

31.08.-02.09.2012

Pokaż Brodnica - Aleksandrów Kujawski na większej mapie

Plany rowerowe na ten rok zostały brutalnie zweryfikowane przez rzeczywistość. Zamiast podziwiać naddunajskie stolice, zaczęłam na nowo oswajać się z rowerem. Nie siedziałam w siodełku od 26 maja.. czyli od mojego wypadku. Zbliżał się pierwszy września, dzieci szykowały się do szkoły, dla mnie też skończył się czas leniuchowania i na poważnie postanowiłam zmierzyć się z rowerową traumą.

Choć w niektórych budziliśmy zrozumiałe zdziwienie...

Pojechać.. ale gdzie? Nie na długo, nie za daleko, najlepiej bocznymi drogami. Internet wypluł stronę http://visitkujawsko-pomorskie.pl, która stała się dla nas inspiracją. Kilka modyfikacji i oto zrodził się plan. Pojedziemy zielonym szlakiem wzdłuż Drwęcy z Brodnicy przez Golub-Dobrzyń do Torunia, a potem czerwonym do Ciechocinka.

135 km i zrobimy to w trzy dni! Nie brzmi to zbyt ambitnie, prawda? Nie chodziło jednak o bicie rekordów, ale o to, by zmierzyć się z własnymi strachami, a przy okazji spędzić kilka dni na łonie natury i zobaczyć coś interesującego. Nie zdradzę chyba wielkiej tajemnicy, jeżeli powiem, że plan został wykonany w stu procentach. Wróciliśmy w komplecie i w znakomitym zdrowiu z głowami pełnymi wspomnień i przeżyć. Czyżby czuwały nad nami jakieś dobre duchy? Jeżeli tak, to na pewno jednym z nich była Biała Dama z golubskiego zamku, na której terytorium nieopacznie wkroczyliśmy. To duch mądrej i wspaniałomyślnej władczyni, która najwyraźniej nie pozwoliła, by podczas bytności w jej włościach włos spadł nam z głów. Byliśmy w końcu, jak się okazało, gośćmi samej Anny Wazówny.. 

Na szwedzką królewnę natknęliśmy się już w Brodnicy, do której dojechaliśmy po kilku godzinach jazdy PKP. Ale od początku. 

Dzień I - 31.08.2012 - 47,45 km

Gdynia – Laskowice Pomorskie – Brodnica pociągiem 

Brodnica – Gorczenica – Łapinóż – Łapinóżek – Rudziki Małe – Rudziki Duże – Półwiesk Mały – Płonne – Szafarnia – Golub-Dobrzyń rowerem 

Pomnik Anny Wazówny w Brodnicy

Wyjechaliśmy rannym pociągiem z Gdyni do Laskowic Pomorskich, gdzie (uff zdążyliśmy!) przesiadaliśmy się szybko na autobus szynowy do Brodnicy. Podróż obyła się bez problemów – choć życie uprzykrzali nam panowie, którzy z toalety zrobili sobie palarnię.. ot miejscowe zwyczaje.Wkrótce znaleźliśmy się w Brodnicy na dworcu kolejowym. Pragnąc opuścić jak najszybciej to niezbyt urocze miejsce, wsiedliśmy na rowery i po kilkunastu metrach zatrzymaliśmy się pod okazałym budynkiem. Przed nim stał pomnik kobiety w charakterystycznym czepcu opierającej się o wieżę zamku krzyżackiego. Z wysokości postumentu patrzyła na nas Anna z Łaski Bożej Królewna Szwedzka, Gocka, Wendeńska, Wielkiego Księstwa Finlandzkiego dziedziczka. Być może wtedy postanowiła wziąć upartych wędrowców pod swoją opiekę, jak to miała w zwyczaju czynić za życia i zostać opiekunką naszej wyprawy?

Na rynku w Brodnicy można podumać..

Staliśmy bowiem pod dawnym pałacem Anny, zbudowanym jeszcze w latach 1550-84 przez starostę brodnickiego Rafała Działyńskiego. Następnie w roku 1605 przebudowanym w stylu renesansowym, na przyjęcie starościny Anny, której dobra brodnickie nadał w roku 1604 jej brat, król Polski Zygmunt III Waza. Starostwem brodnickim, a od 1611 roku również golubskim, administrowała nasza bohaterka aż do roku 1625 – a więc do swojej śmierci, która zastała ją właśnie na zamku w Brodnicy. Choć interesowała się medycyną i botaniką, ba dla swoich poddanych była aptekarką, sama sobie ciężko doświadczona przez chorobę nie potrafiła pomóc. Nie zdołali tego też zrobić słani przez królewskiego brata medycy, a może nawet swoimi metodami przyśpieszyli jej wyprawę na drugi świat.
Zabytek doszczętnie spłonął w styczniu 1945 r. podpalony przez żołnierzy radzieckich. Odbudowany w latach 1960-70 nie odzyskał dawnego splendoru, jest obecnie siedzibą biblioteki, informacji turystycznej oraz Pałacu Ślubów. Po drugiej stronie ulicy wznosi się ocalała z dawnego zamku krzyżackiego wieża, z której podziwiać można panoramę miasta i okolicy. Pochmurna pogoda powstrzymała nas od wychodzenia na taras, gdyby było słonecznie prawdopodobnie z wysokości zobaczylibyśmy, leżącą w niecce Brodnicę, ciągnące się po horyzont pola uprawne i łąki, wijącą się w dole Drwęcę, a więc tereny należące w przeszłości do Anny, bogate dzięki jej staraniom i mądrym rządom.

Zielony szlak Toruń - Radomno

Niebo groziło deszczem, a my nie chcieliśmy rozpoczynać wycieczki przemoknięci – postanowiliśmy więc jak najszybciej się z Brodnicy ewakuować. Rzuciliśmy okiem na pozostałe zabytki miasta: spichlerze, Wieżę Mazurską, Bramę Chełmińską, kościół farny. Chwil kilka spędziliśmy na brodnickim Dużym Rynku, który jest wyjątkowy ze względu na rzadko spotykany trójkątny kształt.

Ruiny dworku

Z Brodnicy wyjeżdżamy drogą nr 560 na Rypin, w towarzystwie samochodów i tirów, co najmniej mi się podoba. Dojeżdżamy jednak do Gorczenicy, a za nią w Jeziorkach odbijamy na Łapinóż i już drogą mniej uczęszczaną = gorszą, pędzimy dalej przez Łapinóżek, Radziki Małe – gdzie tuż przed wsią znajdują się ruiny XVIII wiecznego dworku, nie zachęcające do wejścia, choć według opisu trasy mają znajdować się tam ciekawe polichromie. Ciągle podążamy zielonym szlakiem rowerowym, prowadzącym z Torunia do Radomna i liczącym 130 km. Szlak jak na razie prowadzi drogami dostępnymi dla normalnego ruchu kołowego, może niezbyt uczęszczanymi i nie jest dobrze oznaczony, na szczęście my dysponujemy informatorem tego szlaku wydanym przez PTTK z Torunia (ściągniętym z Internetu) i podążamy kolejno przez podane tam miejscowości.

Ruiny radzikowskiego zamku

W Radzikach Dużych zatrzymujemy się przy ruinach zamku, który wybudowała rodzina Radzikowskich pod koniec wieku XIV, lub po roku 1413. Znajduje się tam również ciekawy kościół parafialny Św. Katarzyny z przełomu XIV/XV wieku, ale musimy stamtąd uciekać, bo miejscowi w wielkim kotle przy sklepie spalali bóg wie jakie śmieci, które śmierdziały potwornie – ot taki obrazek z polskiej prowincji.
O radzikowskim zamku krąży legenda związana z naszą przewodniczką – Anna Wazówna zapisała się w pamięci poddanych jako opiekuńcza Pani, także po śmierci czuwała nad mieszkańcami okolic, które ukochała za życia – „W czasach, gdy na Rzeczpospolitą napadali Szwedzi i mieszkańcy miasta Golubia odmówili zapłaty nałożonej dodatkowo kontrybucji, wojska szwedzkie uwięziły ludność golubską na dziedzińcu zamkowym. Dopiero duch Anny Wazówny wskazał więźniom podziemne przejście do drugiego zamku w Radzikach Dużych. Kiedy Szwedzi zaczęli ścigać uciekających Golubian, ziemia zadrżała i ogromny głaz, wpadając do rzeki Drwęcy załamał tajemne przejście – w ten właśnie sposób została odcięta droga ścigającym. Szwedzi, dowiedziawszy się o tym dziwnym wydarzeniu pośpiesznie opuścili Golub. Zaś ów głaz do dzisiaj leży w Drwęcy.”

Ośrodek chopinowski w Szafarni

Przejechaliśmy przez Płonne, gdzie Maria Dąbrowska pisała słynne „Noce i Dnie”.Solidnie zmęczeni tylko na chwilę zatrzymujemy się przy gotyckim kościele Św Jakuba przebudowanym na barokowy i podziwiamy obelisk postawiony przy nim ku czci bohatera spod Samosierry Jana Dziewanowskiego. Dojeżdżamy do Szafarni, chcąc zwiedzić słynny ośrodek chopinowski, ale musimy się obejść smakiem – czynny jest on bowiem tylko do godziny 16. Zmierzcha się, więc nie tracąc czasu, postanawiamy jak najszybciej dotrzeć do celu dzisiejszego dnia, a więc do zamku w Golubiu- Dobrzyniu. Wcześniej jednak musimy zmierzyć się z główną drogą, po której w najlepsze mkną tiry, mając rowerzystów w głębokiej pogardzie i nie udając nawet, że próbują ich omijać. 

Obelisk ku czci Jana Dziewanowskiego

Pokonana, decyduję się, by ten odcinek drogi pokonać prowadząc rower poboczem – w pamięci mając niedawny wypadek. W końcu pojawił się długo oczekiwany chodnik i wjechaliśmy do podzielonego Drwęcą zlepka dwóch miast. Jesteśmy w Golubiu-Dobrzyniu i kierujemy się w stronę zamku. Dziś tu będziemy spali, Anna Wazówna zaprasza. W jej dawnej siedzibie rezyduje obecnie PTTK i prowadzi Dom Turysty, gdzie można przenocować w pokojach o standardzie tzw. turystycznym tj z łazienką na korytarzu, bądź bardziej ekskluzywnych czytaj też droższych. Księżniczka Anna zadbała, byśmy jako jej goście się nie nudzili, mieliśmy więc okazję wysłuchania koncertu zespołu Skrzydlaści, który odbył się na dziedzińcu w ramach GoRock Festival. Przeszliśmy się też na spacer na golubską starówkę, ale pomimo swojego uroku w tę wieczorną porę wydała nam się biedna i zaniedbana i niestety tonąca w śmierdzących dymach z okolicznych kominów.

Dzień II – 01.09.2012 – 54,07 km 

Golub-Dobrzyń – Olszówka – Okonin (jezioro) – Elgieszewo – Kępa – Struga Rychnowska – Młyniec – Jedwabno – Lubicz – Toruń rowerem

Wspaniale jest się obudzić na prawdziwym zamku i z okna móc podziwiać renesansowy dziedziniec. Nawet jeżeli noc nie należała do udanych, bo zakłócali ją pijani uczestnicy kajakowego spływu. Rankiem wybraliśmy się na zwiedzanie zamku z przewodnikiem.

Zamek w Golubiu to czteroskrzydłowy konwentualny zamek krzyżacki z przełomu XIII i XIV wieku, w latach 1305–1311 wzniesiony z cegły jako siedziba komtura, a po wojnie trzynastoletniej siedziba starosty Ulryka Czerwonki. Przebudowywany po 1422 r., kiedy dostawiono dwie okrągłe wieże od strony przedzamcza, z której zachowała się tylko jedna, a następnie w latach 1616–1623 przez królewnę Annę Wazównę, która zmieniła zamek-klasztor w renesansowy pałac, zastępując architektoniczne elementy obronne dekoracyjnymi. Przede wszystkim mury zwieńczono otynkowaną attyką, a w narożnikach postawiono okrągłe wieżyczki nakryte kopułkami. Skrzydła zamku przykryto jednospadowym dachem i blachą miedzianą. Anna dręczona wrodzoną chorobą chcąc pomóc sobie jak również innym, założyła na zboczach zamku od południa ogród, gdzie hodowała rzadkie lecznicze rośliny, ułożyła też zielnik i samodzielnie robiła leki dla chorych. Anna nie umarła co prawda na zamku, ale to właśnie jej postać ma się przechadzać krużgankami jako Biała Dama. Bez obaw – jest to duch opiekuńczy i krzywdy nikomu nie zrobi. Na pewno martwiło ją to, że w kolejnych wiekach zamek podupadł niszczony w czasie licznych wojen np. szwedzkich jak i przez naturę. Odremontowany w latach 60, stał się areną słynnych na całą Europę nowożytnych turniejów rycerskich, zapoczątkowanych przez wieloletniego dyrektora i kasztelana zamku, historyka Zygmunta Kwiatkowskiego.

Dom pod Kapturem

Po zwiedzenie zamku udaliśmy się na starówkę, by zobaczyć inne zabytki miasta: gotycki kościół św. Katarzyny z początku XIV w., dom podcieniowy "Pod Kapturem" z 1771 r., relikt pierwotnej zabudowy miasta, fragmenty murów obronnych i liczne XVII i XIX-wieczne kamienice.

Drewniany kościół w Młyńcu

Wyjeżdżamy z Golubia-Dobrzynia zielonym szlakiem, który prowadzi drogą na Olszówkę. Dojeżdżamy do jeziora Okonin, odtąd szlak zielony prowadzi drogą leśną i jest o niebo lepiej oznaczony od wczorajszego fragmentu. Dojeżdżamy do Młyńca – gdzie podziwiamy przepiękny drewniany kościół zbudowany w 1750 roku przez jezuitów, do których wówczas należała ta wieś. Podążaliśmy w stronę Torunia, przez Jedwabno, docierając do Lubicza. Tu na moment zielony szlak postanowił się przed nami ukryć, ale odnaleźliśmy go po chwilowej konsternacji, za kościołem. Znów unikając głównej drogi, a potem nawet mknąc przez las, docieramy w końcu do Torunia. Jest 18, czas na zakwaterowanie, a my mamy najlepszą miejscówkę – w kamienicy na rynku w hostelu Angel, z okien podziwiamy rynek w całej okazałości. I choć sąsiedztwo ratuszowego zegara wybijającego kuranty co pół godziny, zwłaszcza w nocy da mi się nieco we znaki – to i tak uważam, że nocleg mieliśmy przedni.

Toruń - Czerniewice – Brzoza – Otłoczyn – Wołuszewo – Ciechocinek – Aleksandrów Kujawski

Toruń nocą

Toruń zachwyca. Zupełnie nie rozumiem, czemu dopiero teraz odkrywam to miasto, do którego mam tak blisko. Już wczoraj spacerując po jego uliczkach w łaskawym świetle zachodzącego słońca, odkrywaliśmy, jak cudowne to miejsce. Przypominał mi się Kraków, który tak bardzo przed laty pokochałam. Na zwiedzanie nie mieliśmy jednak za dużo czasu – dziś o 16.36 odjeżdżamy pociągiem z Aleksandrowa Kujawskiego do Gdyni, a po drodze chcemy zobaczyć jeszcze Ciechocinek.

Kościół ze Swornychgaci

Słynny skansen  we Wdzydzach z początku XX wieku przyciąga rzesze turystów i jest jedną z obowiązkowych pozycji na turystycznej mapie Kaszub. Muzeum wciąż się rozbudowuje, obecnie można w nim podziwiać 49 obiektów reprezentujących budownictwo regionu.

Idea muzeum na wolnym powietrzu, prezentowania zabytków  nie w gablocie za szybką, ale w ich naturalnym otoczeniu, tworzenie iluzji, że przenieśliśmy się w czasie i zaglądamy do domostw, których mieszkańcy opuścili je zaledwie przed chwilą, od zawsze mi się podobała. Z przyjemnością zwiedzałam skansen w Oslo, gdzie wrażenia tego dopełniali statyści w ludowych strojach, których podglądać można było przy codziennych czynnościach, czy żywe zwierzęta  w zagrodach.

Wdzydze nie są w ten sposób "zamieszkane", ale za to możemy sami doświadczyć życia dawnych mieszkańców i nauczyć się toczenia na kole garncarskim, robienia kwiatów z papieru, haftowania, a kto chętny może zakosztować wiejskiego żywota, piłując drewno, nosząc wodę w nosidłach czy piorąc na tarze.

Zaletą skansenu jest jego przepiękne położenie nad jeziorem wdzydzkim, którego rozległy akwen zachęca do uprawiania wszelkich możliwych sportów wodnych.

14 lipca wybraliśmy się na zorganizowany przez Akademię 30+ spływ kajakowy przez Żuławy Wiślane.  Start: Wróblewo, meta: Gdańsk.

Bastiony

Płynęliśmy leniwym kanałem Motławy - miło i przyjemnie - i nie trudząc się zbytnio, bo przecież z nurtem. Ani się więc obejrzeliśmy, kiedy pokonaliśmy 17 km i wpłynęliśmy na teren bastionów i dalej do przystani Żabi Kruk w Gdańsku.

Właśnie w samą porę by zdążyć na Fetę, czyli Międzynarodowy Festiwal Teatrów Ulicznych i Plenerowych, który od kilku już lat gości w tej okolicy Gdańska, na terenach przepięknych, a niekoniecznie wszystkim znanych i  wciąż mimo swej urody zaniedbanych.
Festiwal rok w rok gromadzi wierną i niezawodną publiczność, której bez wątpienia zawdzięcza swoją niezwykłą atmosferę. 
 I ja tam byłam.... i oto, co zobaczyłam :)

Długi majowy weekend to ulubione święto Polaków. W tym roku układ wolnych dni był na tyle korzystny, że powstałe dziury wystarczyło wypełnić trzema dniami urlopu i można było na początek maja zaplanować ponad tygodniowy wyjazd. Nam tak dobrze nie poszło i udało się wywalczyć jedynie wolne drugiego maja, ale i tak powstała szansa na trzydniowy wypad. Chcieliśmy gdzieś pojechać, niedaleko.. i tak wymyśliliśmy podróż do Fromborka.

01 maja 

Zabytkowy kościół w Kiezmarku

Zanim na miasto wyszły pochody z czerwonymi sztandarami (chociaż to chyba już nie ta epoka) my ruszyliśmy w drogę naszą wysłużoną astrą przez Gdańsk w stronę Żuław. Pierwszy przystanek zrobiliśmy w Kiezmarku, oczarowani kościołem, który się tam znajduje. Obecny jego kształt pochodzi prawdopodobnie z roku 1727, choć sama świątynia jest starsza. Po drodze oglądaliśmy zabytkowe domy podcieniowe, z których słyną Żuławy i inne pozostałości drewnianej architektury.

Wiatrak w Drewnicy

Dojechaliśmy do Przekopu Wisły i kierowaliśmy się dalej w stronę Mierzei Wiślanej, zatrzymując się na chwilę w Stegnie, gdzie podziwialiśmy piękny kościółek o konstrukcji szkieletowej z końca XVI wieku i mniej piękny, współczesny i lekko absurdalny pomnik. Dalej nasza trasa prowadziła przez Sztutowo, gdzie znajduje się dawny hitlerowski obóz koncentracyjny Stutthof. Jego teren zamieniony jest obecnie w muzeum, gdzie zwiedzać można zachowane obiekty obozowe i oglądać przygotowane ekspozycje. Pozostawiając to smutne miejsce, skierowaliśmy się w stronę Elbląga.

Sztuka nowoczesna?

Przesłanie ekologiczne..

 Było już dobrze po południu, więc na tutejszej starówce zjedliśmy obiad. „Starówka” to nazwa trochę na wyrost – dawne stare miasto zostało obrócone w gruz podczas walk o miasto krwawo toczonych przez nacierającą Armię Czerwoną na przełomie stycznia i lutego 1945 roku. Pożegnaliśmy miasto, wiedząc, że wrócimy tu za dwa dni i podążaliśmy dalej w stronę Fromborka. Złoto zachodzącego słońca podkreślało piękno tutejszej przyrody.

Dąb Bażyńskiego

Zatrzymaliśmy się na chwilę w Kadynach. Przeczytaliśmy, że to tu miał ulubioną letnią rezydencję ostatni cesarz Niemiec Wilhelm II, więc postanowiliśmy sprawdzić co tak władcę urzekło. No i przyznaliśmy cesarzowi rację, chociaż z zabudowań pałacu pozostało niewiele, to bardzo spodobało nam się otoczenie i klimat miejscowości. Doceniają to i współcześni królowie życia, to tu znajduje się kilka ekskluzywnych hoteli i spa, a nas co rusz mijały luksusowe samochody. Ścieżką za Dębem Bażyńskiego (700-letnie drzewo zawdzięcza jace nazwę dawnemu właścicielowi Kadyn) w górę udaliśmy się do położonego na wzniesieniu klasztoru Franciszkanów, pochodzącego z XVII wieku. Zmierzchało, pojechaliśmy więc już prosto do Fromborka, gdzie wynajęliśmy zawczasu kwaterę prywatną. 

02 maja

Widok na wzgórze katedralne

Frombork nocą

W herbarium

Poranek, wyjrzeliśmy przez okno i oczom naszym ukazało się w całej okazałości wzgórze katedralne. Imponujący widok! Tam tez skierowaliśmy swoje kroki, po drodze konstatując, że Frombork to w niewielka mieścina składająca się z kilkunastu domów skupionych wokół dominującego zabytkowego wzgórza i niedużego portu, skąd można statkiem popłynąć do Krynicy Morskiej, ale tylko w sezonie. Zwiedzanie katedry, muzeum, planetarium zajęło nam dobre kilka godzin. Frombork to przede wszystkim miasto Mikołaja Kopernika i wokół jego osoby koncentrują się opowieści miejscowych przewodników. Dowiedzieć się można od nich, że wielki astronom, nigdy w żadnej wieży nie prowadził swoich badań, jak to się Matejce zdawało, oraz dumni prowadzą do grobu astronoma, który po latach poszukiwań udało się w końcu odnaleźć. 

Po intensywnym zwiedzaniu odpoczęliśmy w ogrodzie – herbarium z uprawami ziół leczniczych przy zespole poszpitalnym św. Ducha z kaplicą św. Anny, gdzie znajduje się Muzeum Historii Medycyny. 

Plaża w Tolkmicku

Po południu postanowiliśmy odwiedzić pobliskie Tolkmicko i przejść się trasą Kolei Nadzalewowej, zbudowanej w XIX wieku przez niemieckich konstruktorów linii kolejowej mającej połączyć Elbląg z Królewcem. Obecnie jest ona okazjonalnie wykorzystywana do celów turystycznych, więc spokojnie można maszerować opuszczonymi torami. Naszym celem był tzw Święty Kamień i chociaż miejscowi mówili, że to daleko, to udało nam się tam dotrzeć. Szliśmy początkowo czerwonym szlakiem kopernikowskim, potem torami, następnie plażą i trochę błądząc, w końcu trafiliśmy na miejsce. Z daleka zobaczyliśmy potężny głaz narzutowy ponoć mający w obwodzie ok 14 metrów leżący w wodzie tuz przy plaży i stanowiący wyłom w monotonnym, nadmorskim krajobrazie. Wyglądał majestatycznie i zrozumieliśmy, dlaczego to tu w dawnych czasach pogańskich kapłani składali ofiary w intencji wyruszających na połów rybaków. 

Święty kamień

03 maja 

Zabytkowe pochylnie

Święto narodowe, a my na ten dzień zaplanowaliśmy coś szczególnego – rejs statkiem po trawie – czyli odcinkiem kanału elbląskiego-ostródzkiego i zawczasu na witrynie żeglugi http://www.zegluga.com.pl/index.php?p=ofer&aid=5&cat=1 zakupiliśmy nietanie, niestety, bilety. Okazało się ze mieliśmy szczęście – od września na dwa lata z powodu remontu kanału rejsy zostaną wstrzymane. 

Kanał ostródzko-elbląski łączy jezioro Drużno z jeziorem Szeląg i jest najdłuższym szlakiem żeglownym w Polsce. Ma 83,3 km długości z czego 43 km przypada na na kanał sztuczny - będący niezwykłym osiągnięciem inżynierii i zabytkiem na skalę światową. Budowany w latach 1837- 1862 miał stanowić miał dogodne połączenie komunikacyjne z Morzem Bałtyckim, szybko stał się turystyczną atrakcją. Jego twórca i projektant Georg Jacob Steenke dokonał rzeczy niezwykłej, za pomocą systemu tzw „suchych” pochylni zdołał pokonać 100 metrową różnicę w poziomach wody. Jeżeli doda się do tego, że niezwykłe te konstrukcje napędzane są jedynie silami natury i po 150 latach wciąż perfekcyjnie działają i służą żegludze, widać, że mamy do czynienia z miejscem prawdziwie unikatowym. 

Mali też mogą!

Żegluga ostródzko-elbląska oferuje obecnie kila wariantów rejsów, my wybraliśmy krótszą 4,5 godzinną trasę z Elbląga do Buczyńca, prowadzącą przez rezerwat na jeziorze Drużno i 5 pochylni Całuny, Jelenie, Oleśnica, Kąty, Buczyniec. Wrażeń co niemiara, jeżeli jednak chce się podziwiać widoki, siedząc na górnym tarasie, trzeba przyjść dużo wcześniej, bo miejsc jest niewiele i są w pierwszej kolejności zajmowane, zwłaszcza gdy zapowiada się piękna pogoda – bo są niezadaszone.