Majowa wizyta w mieście słodyczy..

...czyli 3 dni we Lwowie.

Konia z rzędem temu, kto zgadłby, że to wspaniałe miasto na reklamach tanich linii lotniczych przedstawiane jest w ten właśnie sposób? Wielowiekowa tradycja i niełatwa historia jest chyba dla zachodnich turystów mniej zjadliwa niż wizja słodkiego wschodniego raju, gdzie wciąż za niewielkie pieniądze można zasmakować rozkoszy podniebienia.

Kuszenie słodkościami i na nas podziałało, ale najpierw poznaliśmy i inne smaki Lwowa, od początku jednak.
Ponieważ wyjazd zorganizowała gdańska Akademia 30+, miejsce dające możliwość poszerzania horyzontów osobom, które szkołę skończyły czas jakiś temu, ale wciąż mają głód wiedzy - można było się spodziewać ciekawego programu - nie inaczej było tym razem.

Wyjechaliśmy autokarem z Gdańska spod siedziby 
GWO już o godz. 6 rano 12 maja (kto wstaje o tak nieludzkiej porze), aby po 14 godzinach jazdy dotrzeć w końcu do Przemyśla. Niestety, przybyliśmy po zmroku, a miasto wydało się nam tak ciekawe, ze z chęcią zobaczylibyśmy  je także w pełnym słońcu i zabawili tam dłużej.

Przemyśl

Niestety, już 13 maja w piątek ruszyliśmy ku granicy polsko-ukraińskiej na przejście w Medyce - ten dzień nie okazał się pechowy, bo granicę przekroczyliśmy w 1,5 godziny i ruszyliśmy na Lwów. Ukraina przywitała nas chmurna pogodą - ale i to, i kiepskie drogi, po których przyszło nam się poruszać nie były w stanie zepsuć świetnych humorów. Około południa zobaczyliśmy opłotki miasta Lwa, a następnie   manewrując po wąskich uliczkach i korkując pół miasta, z narażeniem nerwów kierowcy i pasażerów oraz lakieru na zaparkowanych wokoło samochodach postawiliśmy nasz pojazd pod gmaszyskiem hotelu Dniestr. 

Hotel Dniestr

Czterogwiazdkowy moloch gościł już prezydentów i gwiazdy estrady (w holu zdjęcia sław, nie wszystkie nam znane, ale rozpoznaliśmy min. Hillary Clinton) i nam zaoferował jednorazowe kapcie, wielkie choć niezbyt wygodne łóże i wiele radości z niespodziewanego luksusu.

Zaraz po przyjeździe poszliśmy na małe zwiedzanie miasta uwieńczone obiadem w słynnej "Puzatej chacie" - który poprawił humory znużonym nieustającą mżawką turystom. Nauka jaką stamtąd wyniosłam jest taka - lepiej na Ukrainie mówić po polsku niż angielsku - bo młodzi ludzie znają go słabo i mój "potatowy" kotlet okazał się mięsnym. O 18 popędziliśmy na wykład profesora Jarosława Hrycaka - pierwszy z przygotowanym przez Akademię.
Mówił on o problemie pojednania polsko-ukraińskiego - temat ten zbyt poważny na miarę mojego bloga - zacytuję jednak znamienitego wykładowcę - który choć nie ukrywał swojego sceptycyzmu wobec obecnej ukraińskiej sytuacji - zdawał się wierzyć w możliwość porozumienia zwłaszcza w sferze międzyludzkiej - podkreślając wagę takich jak nasze spotkań.

Pozostałą część piątkowego wieczoru spędziliśmy, sprawdzając puls nocnego życia miasta. Bił mocno. Widzieliśmy tańczące tango pary - które wyległy na ulicę - gdy w knajpie nie starczyło miejsca - czyżby tak to wyglądało przed wojną? -sami zaś powłóczyliśmy się w poszukiwaniu synagogi Złota Róża. 

Pod Złotą Różą

Lwów niegdyś był schronieniem sporej diaspory żydowskiej - do naszych czasów dotrwały jedynie szczątki po tamtym życiu - krążyliśmy długo w noc po tych samych uliczkach zanim zorientowaliśmy się, że słynna świątynia jest teraz dziurą w ziemi. 
Na pocieszenie weszliśmy do sąsiedniej kamienicy, gdzie mieści się restauracja "Pid Zolotoyu Rozoyu". Rysunki Schulza na ścianach, kelner zamiast przynieść rachunek targuje się z klientami -  nie czuję jednak klimatu, mam wrażenie, że bawimy się na cmentarzu.
14 maja. Kolejny dzień, kolejny wykład. Tym razem lwowscy batiarzy - o których wyczynach legendy krążą do dziś. Komu świta obraz Sczepcia i Tońca z przedwojennych filmów śpiewających o tym jak dobrze się żyje w Lwowi, powinien też zdać sobie sprawę z tego, że mnogość anegdot odkrywa nie tylko bogactwo galicyjskiego tygla, lecz też okrucieństwo i biedę tamtego świata. Wojna starła go z powierzchni ziemi -pozostawiając wspomnienia i nostalgiczne legendy - w których, jak w krzywym zwierciadle, czasem uda się dostrzec ułamek prawdy.


 Na poszukiwania materialnych śladów dawnych dni wybraliśmy się z przewodnikiem - i choć nasz spacer trwał 4 godziny widzieliśmy tylko część wspaniałości.